Ελαβα μία συγκλονιστική επιστολή από
τον δρα Νίκο Σπιτάλα, καθηγητή και ιδρυτή του ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. (Συλλόγου για
την Προστασία της Πατρικής Αξιοπρέπειας).
Ο Σπιτάλας ασχολείται τριάντα χρόνια με τη μεγάλη υπόθεση του διαζυγίου και του καταρρέοντος θεσμού του γάμου, και των επιπτώσεών του στην ψυχική υγεία των παιδιών.
Στην μακρά επιστολή του, ο δρ Σπιτάλας επισημαίνει ορισμένα συγκλονιστικά ζητήματα, που ομολογώ ότι δεν είχα συλλάβει σε όλο τους το εύρος. Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν ένα εκατομμύριο διαζευγμένα ζευγάρια και 20.000 επίσημα-νομικά διαζύγια το χρόνο. Υπάρχει πλήθος δικαστικών διεκδικήσεων, κακοποιήσεων ή δήθεν κακοποιήσεων και καθημερινές ιστορίες παράνοιας που διαδραματίζονται στα δικαστήρια.
Ο Σπιτάλας ασχολείται τριάντα χρόνια με τη μεγάλη υπόθεση του διαζυγίου και του καταρρέοντος θεσμού του γάμου, και των επιπτώσεών του στην ψυχική υγεία των παιδιών.
Στην μακρά επιστολή του, ο δρ Σπιτάλας επισημαίνει ορισμένα συγκλονιστικά ζητήματα, που ομολογώ ότι δεν είχα συλλάβει σε όλο τους το εύρος. Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν ένα εκατομμύριο διαζευγμένα ζευγάρια και 20.000 επίσημα-νομικά διαζύγια το χρόνο. Υπάρχει πλήθος δικαστικών διεκδικήσεων, κακοποιήσεων ή δήθεν κακοποιήσεων και καθημερινές ιστορίες παράνοιας που διαδραματίζονται στα δικαστήρια.
Υπάρχουν, επισημαίνει ο κ. Σπιτάλας, ένα
εκατομμύριο διαζευγμένα ζευγάρια, δηλαδή 2 εκατομμύρια ενηλίκων με
κατάθλιψη από τις οικογενειακές συγκρούσεις, και ένα εκατομμύριο παιδιών
διαζευγμένων γονέων.
Δραματική επίπτωση είναι το Σύνδρομο της Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης (PAS-Parental Alienation Syndrome), που έχει μελετήσει από το 1970 ο Gardner αλλά και άλλοι ψυχίατροι και νομικοί από όλο τον κόσμο.
Στην Ελλάδα, η νομοθεσία, αλλά κυρίως οι δικαστικές αποφάσεις, παραδίδουν τα παιδιά στον έναν γονέα, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στη μητέρα, περιορίζοντας τον πατέρα σε λίγες ώρες «επικοινωνίας» με τα παιδιά του κάθε εβδομάδα (!!!). Που και αυτές διακυβεύονται από την πλύση εγκεφάλου και την υπονόμευση που συνηθέστατα επιχειρείται εις βάρος του πατέρα από τη μητέρα και την οικογένειά της. Έτσι, τα παιδιά των διαζυγίων αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα από την έλλειψη του ενός γονέα, από τις νομικές αντιδικίες και την πλύση εγκεφάλου/συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον του γονέα που δεν έχει την επιμέλεια και που στην πράξη βλέπει το παιδί του σπανίως ή καθόλου εξ’ αιτίας των δικαστικών αποφάσεων και της κακής εκτέλεσής τους.
Και αν αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι βαθύτερες επιπτώσεις όπως τις περιγράφει ο κ. Σπιτάλας σοκάρουν: το μονογονεϊκό περιβάλλον είναι προβληματικό για την ομαλή διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του παιδιού. Η έλλειψη πατρικού προτύπου δημιουργεί προβληματικές προσωπικότητες. Αλλά και η φθορά των ενηλίκων είναι μεγάλη, διότι οι διαζευγμένοι με ανήλικα παιδιά βρίσκονται στις παραγωγικές ηλικίες. Το κράτος όμως αδιαφορεί και αδρανεί. Μήπως, διερωτάται ο κ. Σπιτάλας, κατά βάθος αρέσκεται να κυβερνά ανθρώπους εξαρτώμενους, υποτελείς και ψυχολογικά ασθενείς;
Οι μισές περίπου υποθέσεις που εκδικάζονται καθημερινά στα δικαστήρια, έχουν σχέση με οικογενειακά θέματα. Όμως οι λειτουργοί της δικαιοσύνης και της υγείας είναι ανημέρωτοι, οι δάσκαλοι το ίδιο, οι αστυνομικοί είναι αμήχανοι, και καμία υπηρεσία δεν έχει την κατάλληλη υποδομή αν αντιμετωπίσει περίπλοκες οικογενειακές καταστάσεις.
Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η νομοθεσία και οι κρατικές υπηρεσίες έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες αυτά τα θέματα: ίσα δικαιώματα στους δύο γονείς, θεσμός της διαμεσολάβησης, αυστηρές ποινές γιά την παρεμπόδιση επικοινωνίας και τις ψευδείς κατηγορίες εναντίον του άλλου γονέα, ποινικοποίηση του Συνδρόμου Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης (PAS-Parental Alienation Syndrome), αντικατάσταση του όρου κατοικία με την έννοια της εναλλασσόμενης κατοικίας και ποινικοποίηση της μετακόμισης εντός και εκτός της χώρας του γονέα με τα παιδιά ως απαγωγής. Σημειωτέον ότι η Ελλάδα έχει καταδικασθεί διεθνώς τουλάχιστον τρεις φορές για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτό το πεδίο.
Ο κ. Σπιτάλας προτείνει εν κατακλείδι ειδικές κοινωνικές υπηρεσίες να επιλαμβάνονται του θέματος στην αρχή του διαζυγίου, να γίνεται διαμεσολάβηση ώστε να αποφεύγονται τα δικαστήρια, να υπάρχει συνεπιμέλεια, να τιμωρούνται οι γονείς που αποξενώνουν τα παιδιά από τον άλλον γονέα και τον συκοφαντούν, να υπάρχει ειδική εκπαίδευση στις νομικές σχολές, στις σχολές δικαστών και στις αστυνομικές σχολές κ.ά.
Προσθέτω και δύο δικές μου προτάσεις σε αυτές του κ. Σπιτάλα: οι υποθέσεις διαζυγίων να εκδικάζονται από ειδικά τετραμελή οικογενειακά δικαστήρια με μεικτή σύνθεση (δύο άνδρες-δύο γυναίκες) και να κατοχυρωθεί συνταγματικά η αυτόματη συνεπιμέλεια και ο απολύτως ίσος και χωρίς εκπτώσεις χρόνος επικοινωνίας των παιδιών με τους γονείς τους.
www.sos-sygapa.euΔραματική επίπτωση είναι το Σύνδρομο της Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης (PAS-Parental Alienation Syndrome), που έχει μελετήσει από το 1970 ο Gardner αλλά και άλλοι ψυχίατροι και νομικοί από όλο τον κόσμο.
Στην Ελλάδα, η νομοθεσία, αλλά κυρίως οι δικαστικές αποφάσεις, παραδίδουν τα παιδιά στον έναν γονέα, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στη μητέρα, περιορίζοντας τον πατέρα σε λίγες ώρες «επικοινωνίας» με τα παιδιά του κάθε εβδομάδα (!!!). Που και αυτές διακυβεύονται από την πλύση εγκεφάλου και την υπονόμευση που συνηθέστατα επιχειρείται εις βάρος του πατέρα από τη μητέρα και την οικογένειά της. Έτσι, τα παιδιά των διαζυγίων αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα από την έλλειψη του ενός γονέα, από τις νομικές αντιδικίες και την πλύση εγκεφάλου/συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον του γονέα που δεν έχει την επιμέλεια και που στην πράξη βλέπει το παιδί του σπανίως ή καθόλου εξ’ αιτίας των δικαστικών αποφάσεων και της κακής εκτέλεσής τους.
Και αν αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι βαθύτερες επιπτώσεις όπως τις περιγράφει ο κ. Σπιτάλας σοκάρουν: το μονογονεϊκό περιβάλλον είναι προβληματικό για την ομαλή διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του παιδιού. Η έλλειψη πατρικού προτύπου δημιουργεί προβληματικές προσωπικότητες. Αλλά και η φθορά των ενηλίκων είναι μεγάλη, διότι οι διαζευγμένοι με ανήλικα παιδιά βρίσκονται στις παραγωγικές ηλικίες. Το κράτος όμως αδιαφορεί και αδρανεί. Μήπως, διερωτάται ο κ. Σπιτάλας, κατά βάθος αρέσκεται να κυβερνά ανθρώπους εξαρτώμενους, υποτελείς και ψυχολογικά ασθενείς;
Οι μισές περίπου υποθέσεις που εκδικάζονται καθημερινά στα δικαστήρια, έχουν σχέση με οικογενειακά θέματα. Όμως οι λειτουργοί της δικαιοσύνης και της υγείας είναι ανημέρωτοι, οι δάσκαλοι το ίδιο, οι αστυνομικοί είναι αμήχανοι, και καμία υπηρεσία δεν έχει την κατάλληλη υποδομή αν αντιμετωπίσει περίπλοκες οικογενειακές καταστάσεις.
Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η νομοθεσία και οι κρατικές υπηρεσίες έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες αυτά τα θέματα: ίσα δικαιώματα στους δύο γονείς, θεσμός της διαμεσολάβησης, αυστηρές ποινές γιά την παρεμπόδιση επικοινωνίας και τις ψευδείς κατηγορίες εναντίον του άλλου γονέα, ποινικοποίηση του Συνδρόμου Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης (PAS-Parental Alienation Syndrome), αντικατάσταση του όρου κατοικία με την έννοια της εναλλασσόμενης κατοικίας και ποινικοποίηση της μετακόμισης εντός και εκτός της χώρας του γονέα με τα παιδιά ως απαγωγής. Σημειωτέον ότι η Ελλάδα έχει καταδικασθεί διεθνώς τουλάχιστον τρεις φορές για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτό το πεδίο.
Ο κ. Σπιτάλας προτείνει εν κατακλείδι ειδικές κοινωνικές υπηρεσίες να επιλαμβάνονται του θέματος στην αρχή του διαζυγίου, να γίνεται διαμεσολάβηση ώστε να αποφεύγονται τα δικαστήρια, να υπάρχει συνεπιμέλεια, να τιμωρούνται οι γονείς που αποξενώνουν τα παιδιά από τον άλλον γονέα και τον συκοφαντούν, να υπάρχει ειδική εκπαίδευση στις νομικές σχολές, στις σχολές δικαστών και στις αστυνομικές σχολές κ.ά.
Προσθέτω και δύο δικές μου προτάσεις σε αυτές του κ. Σπιτάλα: οι υποθέσεις διαζυγίων να εκδικάζονται από ειδικά τετραμελή οικογενειακά δικαστήρια με μεικτή σύνθεση (δύο άνδρες-δύο γυναίκες) και να κατοχυρωθεί συνταγματικά η αυτόματη συνεπιμέλεια και ο απολύτως ίσος και χωρίς εκπτώσεις χρόνος επικοινωνίας των παιδιών με τους γονείς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου