Περίπου ένα εκατομμύριο διαζευγμένες οικογένειες υπάρχουν στη χώρα μας και αυτό συνεπάγεται ότι υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνδρες, ένα εκατομμύριο γυναίκες και περίπου ένα εκατομμύριο παιδιά (ένα παιδί ανά οικογένεια). Επί πλέον υπάρχουν και τα άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος που επίσης υφίστανται τις συνέπειες των διαζυγίων.
Τα ακούσματα από το εξωτερικό (Δ. Ευρώπη, Αυστραλία, Καναδάς, Η.Π.Α.) ερχόταν από ετών με παιδιά παραβατικά, με προβλήματα ψυχολογικά, με αυτοκτονίες, με προβλήματα στα σχολεία, με καταθλιπτικά, βουλιμικά και ανορεξικά χαρακτηριστικά (1). .
Οι μελέτες έδειξαν ένα συσχετισμό των παραπάνω με την αύξηση των διαζυγίων , με το γεγονός ότι και οι δύο γονείς εργάζονται άρα συμμετέχουν (ή απέχουν) εξ'ίσου από την ανατροφή των παιδιών και κυρίως παρουσιάζουν σαν κύρια αιτία των προβλημάτων των παιδιών των χωρισμένων, την απουσία του πατέρα
Πηγαίνοντας πιο βαθειά, μελέτησαν ότι η απουσία του πατέρα πάρα πολλές φορές δεν είναι εκούσια αλλά αυτή είτε προήλθε από την κακή διαπαιδαγώγηση είτε μετά το διαζύγιο εξανάγκασαν τον πατέρα να αποσυρθεί για τους εξής λόγους: α) Οι δικαστικές αποφάσεις δίνουν την επιμέλεια σχεδόν αποκλειστικά στη μητέρα και περιορίζουν τον πατέρα να 'επικοινωνεί' με το παιδί του μόνο δύο σαββατοκύριακα προφασιζόμενοι ότι αλλάζει το πρόγραμμά του και αυτό το επηρεάζει αρνητικά. Ένα είναι σίγουρο: ότι όσο λιγότερο επικοινωνεί το παιδί με ένα γονέα τόσο περισσότερο αποξενώνεται από αυτόν . Και στις περιπτώσεις αντιδικίας (που είναι σχεδόν όλες) παρεμποδίζεται η ελάχιστη αυτή επικοινωνία του πατέρα με το παιδί με σκοπό αλλά και αποτέλεσμα να αποξενώσουν οριστικά παιδί και πατέρα (2), β) Οι δυσβάστακτες διατροφές επιδεινώνουν αυτή τη κατάσταση διότι ο πατέρας απογυμνωμένος, ταλαιπωρημένος και σε απόγνωση, δεν μπορεί να βλέπει το παιδί του το οποίο έχει εν τω μεταξύ μετατραπεί σε 'γενίτσαρο'. γ) Πολλές φορές, η επικοινωνία πατέρα-παιδιού διακόπτεται λόγω απόστασης (συνήθως η μητέρα φεύγει μακριά με το παιδί).
Δεύτερο επιχείρημα των τελείως ανειδίκευτων δικαστών είναι ότι το παιδί δεν πρέπει να απομακρυνθεί από το περιβάλλον της μητέρας διότι η έλλειψη της 'μητρικής φύσης' δημιουργεί στο παιδί ψυχολογικά προβλήματα. Αυτό που αποδείχθηκε και μέσω ερευνών είναι ότι η στέρηση του πατέρα από το παιδί είναι εξίσου καταστροφική γι'αυτό . Ο ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. συμβάλλει ώστε να ενημερωθούν δικαστές, πολιτεία, γονείς και κοινωνία για τις σοβαρές επιπτώσεις της αποκοπής του παιδιού από τον πατέρα. Τα τραγικά αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά στις γειτονιές, στα σχολεία, στις παιδοψυχιατρικές κλινικές, στα ψυχολογικά προβλήματα εφήβων και ενηλίκων-παιδιών διαζευγμένων, στη βία (ακόμα και σεξουαλική) (3), κτλ.
Η δικαστική πρακτική συνεχίζει τη νοοτροπία που υπήρχε προ τριάντα-σαράντα ετών, δηλαδή να επιδώσουμε την επιμέλεια στη μητέρα και ελάχιστη επικοινωνία στον πατέρα αγνοώντας ότι ο πατέρας σήμερα δεν είναι ο ίδιος που ήταν προ σαράντα ετών και αγνοώντας τις τραγικές συνέπειες της εξαναγκαστικής αποξένωσης παιδιού από πατέρα .
Στη χώρα μας η έλλειψη παιδείας και πολιτισμού, η αντιγραφή στερεοτύπων από το εξωτερικό (παράδειγμα φεμινιστικών τάσεων και προστασίας της γυναίκας όποιας και εάν είναι με οποιονδήποτε τρόπο) έδωσε κίνητρα σε αφορμές διαζυγίων με πρωτοβουλία των γυναικών δεδομένου ότι είναι σίγουρες για την τελική απόφαση που δίνει επιμέλεια και συνεπώς διατροφή και μάλιστα πολύ υψηλή, δυσανάλογη των αναγκών των παιδιών και των δυνατοτήτων του πατέρα. Περίπου σε 90% των περιπτώσεων, η απόφαση διαζυγίου και αγωγή επιμέλειας παίρνεται από τη γυναίκα. Δεν είναι περίεργο αυτό σε μια χώρα του δήθεν πολιτισμού και όπου δήθεν υπάρχει η παραδοσιακή οικογένεια?
Ας μη ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει διαπαιδαγώγηση για το γάμο. 'Παιδιά' πάνω από τριάντα ετών μένουν ακόμη στην κατοικία των γονέων τους όπου όλα είναι 'στο πιάτο' και όταν 'συμμαζεύονται' για γάμο, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν γιατί δεν έμαθαν στις ευθύνες και υποχρεώσεις παρά μόνο σε προνόμια (κυρίως τα νεαρά κορίτσια). Με το παραμικρό λοιπόν χωρίζουν, υποβοηθούμενες από ένα δικηγόρο που γράφει μια αγωγή διαζυγίου ή επιμέλειας σε 'βιομηχανική' παραγωγή διότι είναι όλες αντιγραφή η μία με την άλλη (4).
Στις αγωγές αυτές λοιπόν, οι οποίες όλες δικαιώνονται υπέρ της μητέρας, θίγεται βάναυσα η ανδρική και πατρική αξιοπρέπεια (εξ'ου και ο τίτλος του συλλόγου ΣΥ.Γ.Α.Π.Α.).
Πολλές φορές μάλιστα γράφονται τόσες απίστευτες υπερβολές που οδηγούν στα δικαστήρια (και πάλι) για συκοφαντική δυσφήμιση του πατέρα. Ακόμη πάντως και σε ποινικά δικαστήρια δικαιώνεται η μητέρα. Παράδειγμα υπόθεσης όπου παρακρατεί παράνομα η μητέρα το παιδί και εμποδίζει την επικοινωνία με τον πατέρα, αθωώνεται και αντίθετα όπου υπάρχει 'υποψία' λόγω ασαφούς δικαστικής απόφασης ότι ο πατέρας κρατάει παιδί μία μέρα περισσότερο το παιδί, ο πατέρας καταδικάζεται σε 40 ημέρες φυλάκιση δηλαδή τόσο ώστε να μην γίνεται και έφεση και να αναγραφεί και στο ποινικό του μητρώο. Τόσο μεγάλη είναι η θηριωδία των μητέρων και δικαστών εναντίον των ανδρών. Ας μη ξεχνάμε ότι στα ελληνικά δικαστήρια το 70-80% των πρωτοδικών είναι γυναίκες και ενδεχομένως διαζευγμένες. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα φθάνουν στο σημείο να αφαιρούν και την γονική μέριμνα από τον πατέρα δίχως λόγο ούτως ώστε αυτός, να μην έχει κανένα δικαίωμα στην παιδεία, υγεία και κοινωνική και οικονομική διαχείριση της ύπαρξης των παιδιών.
Ο πατέρας-σύζυγος είναι αδύναμος να αντιμετωπίσει αυτό το 'σύστημα' το οποίο είναι πολύ καλά στημένο και λειτουργεί για δεκαετίες δίχως εμπόδια. Το κίνημα των πατεράδων ανέτρεψε το κατεστημένο αυτό, οργάνωσε μια μικρή 'επανάσταση' για την εξυγίανση του με σκοπό να σωθούν κάποια παιδιά επόμενων γενεών. Πολλά παιδιά έχουν χαθεί ήδη. Ο πατέρας δεν μπορεί να τα προστατεύσει διότι τον έχουν εκτοπίσει εσκεμμένα . Σε πολλές χώρες παρομοιάζουν τα διαζύγια με εθνική καταστροφή. Στη χώρα μας όπου υπάρχει ήδη μεγάλη υπογεννητικότητα, τι πρέπει να πούμε?
Θα πρέπει να συσπειρωθεί όλη η Ελλάδα μαζί μας ώστε να ασκηθεί πίεση στην Πολιτεία η οποία οφείλει να ενεργοποιήσει τα οικογενειακά δικαστήρια, τις κοινωνικές υπηρεσίες και να παρακολουθεί τις οικογενειακές υποθέσεις (και προβληματικές οικογένειες) τόσο κατά τη διάρκεια του γάμου όσο και μετά το διαζύγιο.
Μόνο με την διαπαιδαγώγηση - εκπαίδευση σε θέματα γάμου και σχέσεων θα μπορεί να βελτιωθεί με μακροπρόθεσμο προγραμματισμό το θέμα. Τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς για την καθημερινότητά τους και πρέπει και οι δύο να συμμετέχουν απρόσκοπτα σ'αυτό. Συνεπώς, τα οικογενειακά δικαστήρια θα δέχονται εισηγήσεις από πραγματογνώμονες οι οποίοι στη στιγμή του διαζυγίου θα αποφαίνονται για το ποιος είναι ο καταλληλότερος γονέας για την επιμέλεια και θα ελέγχει εάν αυτή ασκείται σωστά. Θα δίδει καθημερινή ελεύθερη επικοινωνία και όπου είναι δυνατόν εναλλασσόμενη κατοικία. Αυτό εφαρμόζεται πολύ καλά σε Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία, ΗΠΑ και αλλού με πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
Οι γονείς, πριν προβούν σε δικαστική διαμάχη, οφείλουν πρώτα θα εξαντλήσουν κάθε περιθώριο συμβιβασμού ή συμβατικής συμβίωσης για το συμφέρον του παιδιού. Στη συνέχεια, επειδή απουσιάζουν οι κοινωνικές υπηρεσίες στην Ελλάδα, να ζητήσουν συμβουλή από παιδο-ψυχίατρο, να ζουν σε κοντινές κατοικίες και να έχουν ελεύθερη πρόσβαση τα παιδιά σ'αυτές. Να μη παρεμποδίζουν την επικοινωνία του ενός με τον άλλο και να αποφεύγουν κάθε είδους συκοφάντηση ή κακίας για τον άλλο γονέα. Μπορούν να απευθυνθούν στο φορέα-Μη Κυβερνητική Οργάνωση ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. όπου υπάρχουν ομάδες ψυχολόγων και νομικών. (1)
Τα παιδιά που μεγάλωσαν σε οικογένειες όπου δεν ήταν παρών ο βιολογικός πατέρας (για λόγους άλλους, εκτός θανάτου) αποτελούν: Το 63% των αυτοκτονιών εφήβων, το 71% των έγκυων εφήβων (Υπουργείο Υγείας & Ανθρώπινων Υπηρεσιών ΗΠΑ), το 90% όλων των αστέγων παιδιών και παιδιών που έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, το 70% των ανηλίκων στα κρατικά αναμορφωτήρια (Υπουργείο Δικαιοσύνης ΗΠΑ, Σεπτέμβριος 1988), το 85% όλων των παιδιών με συμπεριφορικές διαταραχές, (Κέντρο για τον Έλεγχο Ασθενειών). το 80% των βιαστών, που κίνητρο της τέλεση του εγκλήματος ήταν ο θυμός ενάντια στην κοινωνία, (Ποινική Δικαιοσύνη & Συμπεριφορά, τεύχος 14, 1978, ΗΠΑ, το 71% των μαθητών που εγκαταλείπουν το Γυμνάσιο (Εθνική Έκθεση Ένωσης Γυμνασιαρχών), το 75% όλων των εφήβων στα Κέντρα Απεξάρτησης (Ουράνια τόξα για όλα τα παιδιά του Θεού), το 85% όλων των εγκλείστων εφήβων στις φυλακές (Fulton Co., Πολιτείες Γεωργίας, Τέξας ΗΠΑ ,1992). (2)
- Turkat D, 1994, 'Παρεμπόδιση Επικοινωνίας των παιδιών μέσα στο διαζύγιο', Ίδρυμα της Φλώριδας, Ψυχολογίας και Πανεπιστήμιο του Κολεγίου της Φλώριδας.
-Gardner, 1998, ' T ο γονικό σύνδρομο αλλοτρίωσης', δεύτερη έκδοση. (3)
-Gardner, 1987, ' T ο γονικό σύνδρομο αλλοτρίωσης και η διαφοροποίηση μεταξύ της ψεύτικης και αληθινής κακοποίησης παιδιών'.
-Turkat D, 1995, Διαζύγιο σχετικό με το σύνδρομο της κακόβουλης μητέρας, Περιοδικό της
Οικογενειακής Βίας, Τόμος 10, αριθμός 13, ΙΙ, σελ 253-264. (4)
-Gardner, 1986, Προσφυγή στο δικαστήριο επιμέλειας παιδιών: Ένας οδηγός για τους γονείς
και τους ψυχοθεραπευτές.
-Friedman HJ, 1980, 'T he father's parenting experience in divorce' Am.J Psychiatry 137:1177-1182.
-Gunsberg L, Hymovitz P , 2005, D ivorce and custody, The analytic press, Inc.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
-Το Συμβούλιο Δικαιωμάτων Παιδιών, 1994, 'Ετήσιο Φυλλάδιο Συμβάσεων, Ουάσιγκτον'.
-Abarbanel A , 1979, 'Shared parenting after separation and divorce: a study of joint custody', Am. J Orthopsychiatry 49:320-329 .
-Emery R , 2004, 'The truth about children and divorce', Penguin group .
-Stewart Rein , 2003, 'B etrayal of the child ' , Lotus press.
-Η Αμερικανική ψυχιατρική ένωση, 1994, Διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο των διανοητικών διαταραχών, τέταρτη έκδοση (δσμ-IV) . Ουάσιγκτον, DC: Αμερικανική ψυχιατρική ένωση.
-Εκδοση ΣΥΓΑΠΑ, 2006, 'Παιδί και διαζύγιο' , συμπεράσματα έξι επιστημονικών ημερίδων.
http://www.radioalfa.gr/news/2555.php
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου