Τριάντα πέντε χιλιάδες διαζευγμένοι πατεράδες μιλούν όπως η πιο ευαίσθητη μάνα, δακρύζουν όπως ένα αδικημένο παιδί και ζητούν το αυτονόητο: λίγες, π.χ., μέρες διακοπές με τα παιδιά τους.
«Μακάρι οι γονείς μου να είχαν διαβάσει έστω και ένα άρθρο σχετικό με την αντιμετώπιση των παιδιών κατά –και μετά– το διαζύγιο. Παρότι πίστευα πως θα μπορούσα να σταθώ δυναμικά στα επί του διαζυγίου τους θέματα, που είχαν επιρροή και σε μένα, στο τέλος λύγισα. Πιστέψτε με: το να βλέπω τις ακρότητες μίσους, εκδίκησης και τις απόπειρες απομάκρυνσης του ενός γονιού μου από τον άλλον αντίστοιχα ήταν κάτι πολύ απογοητευτικό. Οι άνθρωποι που περίμενα να με πλημμυρίσουν αγάπη ‘‘τυφλώθηκαν’’ στη βορά της εχθρικής διάθεσης με εμένα να αισθάνομαι το κυρίαρχο θύμα. Για να βρίσκομαι ακόμη ‘‘εδώ’’ σημαίνει πως αναζήτησα νέα πρότυπα και πήρα δύναμη… Αν αποφασίσετε ότι πρέπει να χωρίσετε, μην έχετε από τα παιδιά σας παράλογες απαιτήσεις. Να θυμάστε πως εσείς μπορεί να αισθάνεστε έτοιμοι για χωρισμούς και δυνατοί σαν κορμοί δέντρου, τα παιδιά όμως αισθανόμαστε κλωνάρια, έτοιμα να σπάσουν, στο πρώτο φύσημα του ανέμου…» Αυτή είναι μία μόνο ιστορία διαζυγίου από τις διακόσιες είκοσι που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Ιστορίες Διαζυγίων. Το έγραψε ο Νίκος Σπιτάλας ο οποίος, πριν από εννέα χρόνια, βιώνοντας μετά το διαζύγιό του την απομάκρυνση από τα παιδιά του, αποφάσισε να ιδρύσει τον ΣΥΓΑΠΑ (Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια), να παλέψει για τα δικαιώματα των διαζευγμένων πατεράδων και να τους χαρίσει αυτό που επιθυμούσαν περισσότερο από καθετί άλλο: την επαφή με τα παιδιά τους.
